Dwóch gniewnych ludzi/film/Dw%C3%B3ch+gniewnych+ludzi-2003-348872003
pressbook
O filmie
W filmie "Dwóch gniewnych ludzi", najnowszej komedii wyprodukowanej przez Revolution Studios, Adam Sandler i Jack Nicholson występują jako pacjent i jego terapeuta, chociaż czasem można mieć wątpliwości, który z nich jest kim. Po drobnym nieporozumieniu powstałym przy wejściu do samolotu, następuje ciąg niekontrolowanych zdarzeń, które skutkują w skierowaniu przez sędzinę Daniels (Lynn Thigpen) dotąd raczej spokojnego i opanowanego Dave' a Buznika (Adam Sandler) na terapię, mającą nauczyć go kontrolować swój gniew. Prowadzi ją doktor Buddy Rydell (Jack Nicholson), zaś uczęszczają na nią bardzo ekscentryczni i wybuchowi pacjenci. Podejście Buddy'ego do terapii jest nietypowe i często obelżywe wobec pacjentów, co oszałamia i zniechęca do niego Dave'a. Jednakże po kolejnym niekontrolowanym wybuchu gniewu, sędzina Daniels nakazuje Dave' owi bardziej zaangażować się w program terapii i współpracę z grupą, gdyż w innym wypadku trafi do więzienia. Wówczas Buddy wprowadza się do Dave' a, mając mu pomóc zwalczyć jego osobiste demony. Buddy nie ma swoich własnych demonów, jako że wykorzystuje każdą okazję by wyrazić swoje emocje, co oznacza również robienie lubieżnych komentarzy pod adresem narzeczonej Dave' a i nakłanianie go do stawienia czoła każdego dawnego, obecnego lub dopiero spodziewanego afrontu, który mógłby go spotkać. Ostatecznie jednak, Buddy posuwa się zbyt daleko i Dave musi zdecydować czy z powrotem zamknąć się w sobie, czy stawić czoło doktorowi. Czy możliwe jest to, że oszałamiające i sprzeczne ze sobą metody terapii jaką stosuje, są właśnie tym co ma pomóc Dave' owi? Revolution Studios przedstawia produkcję Happy Madison: Dwóch gniewnych ludzi, w dystrybucji Columbia Pictures, w rolach głownych: Adam Sandler i Jack Nicholson. W rolach drugoplanowych występują: Marisa Tomei, Luis Guzmán, Lynn Thigpen, Woody Harrelson oraz John Turturro. Film wyreżyserował Peter Segal, zaś scenariusz napisał David Dorfman. Producentami są: Jack Giarraputo oraz Barry Bernardi, producentami wykonawczymi: Adam Sandler, Allen Covert, Tim Herlihy, Todd Garner i John Jacobs. Operatorem jest Donald M. McAlphine, ACS, ASC, zaś montażystą Jeff Gourson. Scenografię zaprojektował Alan Au. Nadzór nad muzyką sprawował Michael Dilbeck, zaś skomponował ją Teddy Castellucci. Kostiumy zaprojektowała Ellen Lutter. "Tym co sprawiło, że pomysł Dwóch gniewnych ludzi wydał mi się tak zabawny, była idea zestawienia ostatniego człowieka, któremu terapia wydaje się to być potrzebne z terapeutą, który naprawdę potrafi wyprowadzić go z równowagi" - mówi David Dorfman, scenarzysta. Prawdziwym sprawdzianem dla każdego scenariusza, przyznaje, jest to czy jest w stanie interesująco zawrzeć wszystkie wcześniejsze założenia i pomysły. Według odtwórcy głównej roli, a także producenta wykonawczego- Adama Sandlera, scenariusz Dwóch gniewnych ludzi zdał ten test. Założyciel studia - Joe Roth, poprosił go o przeczytanie scenariusza. Sandler twierdzi: "Od razu spodobał mi się tytuł, wiem, że sam powinienem lepiej panować nad swoim gniewem, więc postanowiłem chociaż go przeczytać. Już na początku bardzo mnie rozbawił, nie mogłem się oderwać, dopóki nie przeczytałem go do końca." Według Todda Garnera, współwłaściciela Revolution Studios oraz jednego z producentów wykonawczych filmu, powodem, dla którego scenariusz Dorfmana jest tak dobry, jest fakt, że nie tylko wykorzystuje on wiele komicznych sytuacji, lecz także porusza pewien realny i poważny problem. "Podstawą tego scenariusza jest historia mężczyzny, który przeżywa ciężkie chwile próbując zrozumieć samego siebie oraz człowieka, który pojawia się w jego życiu i wyciąga do niego rękę by mu pomóc." Dorfman starał się w przedstawianej przez siebie historii uczynić terapię równie niezwykłą jak choroba, którą miała zwalczyć. "Doktor Buddy Rydell (Jack Nicholson) zmusza Dave' a do robienia wszystkiego, czego ten nienawidzi i obawia się. Stawia go w obliczu każdego, wyobrażalnego komediowego koszmaru, przez co ostatecznie wymusza na nim podjęcie jakiś działań i skonfrontowanie jego najskrytszych lęków. Na końcu Dave rzeczywiście zostaje uleczony, lecz w najmniej spodziewany sposób." Pośród innych upokorzeń, które spotykają Dave' a, jest uczestniczenie w spotkaniach grupy terapeutycznej, która składa się z ludzi o podobnych problemach i w większości bardzo ekscentrycznych. Jest zmuszony stawić czoło człowiekowi, który znęcał się nad nim, kiedy był dzieckiem, jest nagabywany przez transwestytę, stojąc na moście Queensboro podczas godzin szczytu musi wykonać piosenkę: 'I feel pretty', wreszcie dzieli mieszkanie z doktorem Buddy' m, który okazuje się być wymagającym i zasługującym na swą złą reputacją współlokatorem. "Doktor Buddy prowokuje Dave' a by zobaczyć jak daleko ten może się posunąć. Zasadniczo zależy mu na nauczeniu Dave' a stawiania czoła rzeczywistości i wyrażania swoich opinii." "Cierpliwość jest jedyną rzeczą, której nie można się pozbyć, tracąc ją" - mówi doktor Buddy Rydell. "Buddy stawia przed Dave' em kolejne wyzwania, poprzez które ten może zwalczyć swoje demony i przechodzić na następne poziomy leczenia. Powodem, dla którego wystawia go na te próby jest pragnienie uczynienia z niego bardziej wartościowej osoby i wsparcie go w przezwyciężaniu hamujących go lęków" - mówi reżyser Dwóch gniewnych ludzi, Peter Segal. W zaskakujący sposób, te z pozoru dziwaczne metody rzeczywiście skutkują i życie Dave' a stopniowo ulega poprawie, chociaż nie jest on w stanie w pełni ogarnąć tego, jak do tego doszło, tłumaczy Garner. Humor tej historii wynika z niecodzienności przedstawionej w niej sytuacji, jednak najbardziej satysfakcjonujące jest w niej to, że Dave' owi rzeczywiście udaje się zwalczyć swoje słabości." Według Segala, realność przedstawionej w scenariuszu historii dodała energii elementom komediowym w filmie. "Scenariusz naprawdę cię wciąga, gdyż początkowo wydaje ci się, że wszystko jest w porządku z Dave' em Buznikiem, że nie zasługuje on na los, który go spotyka." Jednakże, kiedy doktor Buddy Rydell wkracza w życie Dave' a, fabuła rozwija się w zupełnie nieoczekiwany sposób. "Buddy prowokuje Dave' a do określonych reakcji, nie możemy jednak być pewni czy zachowania Dave' a wynikają z długo tłamszonych emocji, czy raczej są wywołane przez Buddy' ego. Z czasem uświadamiamy sobie, że komentarze Buddy' ego dotyczące przeszłości jego pacjenta są niezwykle wnikliwe. Od momentu, kiedy zorientowałem się, że Buddy nie dręczy Dave' a tylko dla zabawy, historia naprawdę mnie zainteresowała. Doktor wykazał się dużą intuicję i wnikliwością starając się zrozumieć swojego pacjenta" - mówi Peter Segal. Połączenie w scenariuszu interesującego pomysłu i umiejętnego wykonania zjednoczyło na planie filmu Sandlera i Segala oraz skłoniło Jacka Nicholsona, trzykrotnego zdobywcę Oscara, do przyjęcia roli Buddy' ego Rydella. Sandler myślał o Nicholsonie w tej roli już podczas czytania scenariusza. "Chciałem wyobrazić sobie kogoś, kto by mnie peszył, przy kim czułbym się niepewnie, lecz jednocześnie kogoś, kto dodawałby mi otuchy i podnosił na duchu. Myśl o Nicholsonie w tej roli spowodowała, że scenariusz jeszcze bardziej mnie bawił. Byłem zachwycony, gdy wreszcie się zgodził." "Dzięki Jackowi postać Buddy' ego Rydella nabiera autentyczności. Nicholson brzmi jak prawdziwy terapeuta i doskonale oddaje filozofię życiową doktora. Jednocześnie jednak, dodaje mu pewnej charakterystycznej dla siebie złowieszczości, którą trudno uznać za cechę typowego, opiekuńczego terapeuty"- Peter Segal. Nicholson wywarł nie tylko głębokie piętno na postaci Buddy' ego Rydella, ale także wyrażał niezwykłą dbałość o ogólny charakter filmu. "Jack, oprócz pracy nad swoją postacią, dzielił się z nami wieloma pomysłami dotyczącymi rozwoju akcji i elementów, które mogłyby ją uczynić śmieszniejszą" - Allan Covert, producent wykonawczy i odtwórca roli Andrew, rywala Dave' a o względy jego narzeczonej, Lindy (Marisa Tomei). "Sugestie Nicholsona dodały wątkom komediowym dodatkowego wydźwięku. Publiczność lubi się śmiać w kinie, ale oczekuje także czegoś, co nią poruszy lub zaintryguje" - stwierdza Adam Sandler. Kombinacja dwóch, tak różnych aktorów, jak Sandler i Nicholson, wydaje się być doskonała. "Od samego początku pojawiło się między nimi wyraźne iskrzenie" - wspomina Allan Covert. "Współgranie pierwotnego pomysłu i obsady jest w wypadku tego filmu doskonałe. Za każdym razem, gdy opisuję Dwóch gniewnych ludzi, mówię, że jest to komedia o mężczyźnie granym przez Adama Sandlera, który musi uczęszczać na zajęcia terapeutyczne prowadzone przez Jacka Nicholsona, reakcja jest natychmiastowa, każdy automatycznie jest w stanie to sobie wyobrazić" - mówi Peter Segal. Według Segala, połączenie tak odmiennych charakterów i podejścia do ról, jak w wypadku Nicholsona i Sandlera, pozwala na wyeksponowanie najlepszych cech i mocnych stron obu aktorów. "Adam lubi eksperymentować na planie. Jeżeli coś mu nie wychodzi, usiłuje zagrać to w inny sposób i próbuje tyle razy, aż jest w pełni usatysfakcjonowany. Czasem zabawnie było po prostu filmować kolejne pomysły Adama." Jak do roli Buddy' ego podchodził Jack Nicholson? "Najważniejszą rzeczą, jaką chcieliśmy uzyskać było utrzymanie publiczności w ciągłej niepewności. Mieli zadawać sobie pytanie czy Buddy rzeczywiście jest dobrym terapeutą, czy niebezpiecznym szaleńcem." "Pamiętaj, że Buddy pilnuje" - doktor Buddy Rydell. Kolejną zaletą zgromadzenia na planie filmowym dwóch tak wyjątkowych osobowości, jak Sandler i Nicholson, jest fakt, że przyciągnęły one do projektu innych czołowych aktorów, przykładem może być Marisa Tomei, zdobywczyni Oscara i odtwórczyni roli narzeczonej Dave' a. "Niezwykła w wypadku Marisy była naturalność z jaką utożsamiała się z graną przez siebie postacią, tak jakbyśmy rzeczywiście tworzyli parę" - Adam Sandler. To dzięki jego nastawieniu do Lindy zauważamy pierwsze oznaki problemu, z jakim zmaga się Dave. "Dave jest naprawdę miłym człowiekiem, chwilami nawet zbyt potulnym. Ma także problemy z okazywaniem swoich uczuć wobec mnie w miejscach publicznych. Żegnając się ze mną, podaje mi tylko rękę, wstydząc się mnie pocałować" - mówi Marisa Tomei. "Linda jest dobrą osobą i bardzo kocha Dave' a. Niestety on obawia się bardziej zaangażować, uważając, że nie jest jej godzien. Myśli także, że zawiódł jej oczekiwania słabo rozwijającą się karierą zawodową. Wydaje mi się, że on cały czas oczekuje momentu, w którym ona go zostawi" - mówi Adam Sandler. Sytuacji nie ułatwia Andrew, były chłopak Lindy z college'u, którego cieszy pasywność Dave' a, gdyż liczy na to, że Linda do niego powróci. "Wciąż krążę wokół Lindy, lecz nie jestem natarczywy. Pokazuję jej po prostu, że jest ktoś, na kim zawsze może polegać i kto na nią czeka" - tłumaczy Allan Covert. "Dave udaje, że obecność Andrew mu nie przeszkadza, ale denerwuje go to. Andrew wyczuwa jego słabość i wykorzystuje ją przeciwko niemu" - mówi Adam Sandler. John Turturro, który wcześniej wraz z Sandlerem wystąpił w komedii - "Mr. Deeds", został obsadzony w roli Chucka, jednego z najbardziej wybuchowych i ekscentrycznych członków grupy terapeutycznej. Gra postać, która jest dokładnym przeciwieństwem Dave' a "Chuck jest uosobieniem najgorszych koszmarów Dave', a jest człowiekiem, którego całkowicie wypełnia niekontrolowany gniew" - mówi Adam Sandler. Doktor Buddy tworzy z Chucka i Dave' a zespół, który ma ze sobą współpracować i wspierać się również poza zajęciami terapeutycznymi. Jak można się spodziewać, wywołuje to wiele komicznych sytuacji. Według Segala, talenty obu aktorów świetnie ze sobą współgrają. "Jak udowodnili to już w "Mr. Deeds", Adam i John bardzo dobrze się uzupełniają. Z Johnem łatwo się współpracuje, jest niezwykle wyrazisty, jego osobowość wywiera silne piętno na każdej jego roli. Adam jest spontaniczny lubi improwizować." Skompletowano obsadę składającą się z doświadczonych aktorów, docenianych za swoje komediowe umiejętności - znany z SNL (Saturday Night Live), Kevin Nealon (jako dziwaczny pełnomocnik prawny Dave' a), Luis Guzmán (grający ekscentrycznego członka grupy terapeutycznej), nominowany do Oscara® John C.Reilly (jako Arnie Shankman, prześladowca Dave' a z dzieciństwa, który został buddyjskim mnichem), Woody Harrelson (grający transwestytę o imieniu Galaxia) oraz Heather Graham (jako kobieta, którą Dave próbuje poderwać). "Wszyscy ci aktorzy mają doświadczenie i talent komediowy, grają instynktownie" - mówi Allen Covert. Nawet były burmistrz Nowego Jorku - Rudolph Giuliani oraz legendarny trener drużyny Indiana University - Bobby Knight, którzy pojawiają się w epizodycznych rolach, podchwycili groteskowy charakter filmu. "Nie wiedziałem, że Bobby Knight może być tak zabawny. Zapytałem o to jego żonę, a ona powiedziała, że właśnie dlatego go poślubiła" - wspomina Allen Covert. Przygotowując się do reżyserowania filmu, Peter Segal wziął udział w kilku spotkaniach grupy terapeutycznej. "Mimo tego, że Dwóch gniewnych ludzi jest komedią, chciałem, żeby realnie oddawał charakter takich spotkań. Oprócz pokazania śmiesznej historii, pragnąłem też przedstawić konkretny problem." Przysłuchując się liście symptomów wymienianych przez terapeutę, Segal, ku swojemu zdumieniu stwierdził, że posiada dziewięć na dziesięć z nich. "Od tłumionej wściekłości przy staniu w korku ulicznym, do ukrywania przed bliskimi swoich prawdziwych uczuć" - śmieje się Segal. Chcąc dodać autentyczności tłumiącej swoje uczucia, pasywnej postaci odgrywanej przez Sandlera, Segal wzorował się na kobiecie, którą spotkał na zajęciach. Opisuje ją jako: " pozornie spokojną i opanowaną dziewczynę, która przy bliższym poznaniu okazała się zupełnie niezrównoważona. Kiedy tylko zaczęła opowiadać o tym, dlaczego skierowano ją na te zajęcia, zorientowałem się jak bardzo były jej one potrzebne. W jednej wydawała się panować nad swoimi emocjami, a już w następnej traciła nad sobą kontrolę. Jak sama to określiła, euforia przeplata się u niej z nieopanowanym gniewem." Dwóch gniewnych ludzi był kręcony w Nowym Jorku i Los Angeles. Podczas zdjęć na wschodzie Segal starał się wybierać lokalizacje, które zapadałyby widzom w pamięć. Scena, kiedy Buddy i Dave jadą razem do pracy, rozgrywa się na moście Queensboro, który łączy dzielnice: Queens i Manhattan (pojawia się on w piosence Simona i Garfunkela pt.: '59th Street'). "Pomyślałem, że nada to scenie większego napięcia i komizmu, jeżeli Dave i Buddy zatrzymają się w godzinach szczytu na środku mostu i zaczną śpiewać 'I feel pretty' (jedna z niekonwencjonalnych metod doktora Buddy' ego)." Jednakże, gdy zwrócili się o pozwolenie do nowojorskiej komisji filmowej, mieli bardzo ograniczone możliwości nakręcenia tej sceny. "Mieliśmy zezwolenie na filmowanie we wczesnych niedzielnych godzinach, ale ani Adam, ani Jack, nie byli wtedy osiągalni." Część ekipy została wysłana do Nowego Jorku by nakręcić samochód z dublerami na tle mostu, podczas gdy w Los Angeles Segal filmował Sandlera i Nicholsona odgrywających tę scenę w studiu, na niebieskim tle. "Ostatecznie, wyszło to nawet lepiej, trudno jest uzyskać dobre rezultaty od aktorów, gdy za ich plecami ciągnie się korek sięgający w głąb Queens" - mówi Peter Segal. Jeszcze większe trudności mieli z nakręceniem sceny mającej miejsce na stadionie drużyny Jankesów. Fikcyjny mecz rozgrywany przez Yankees - Red Sox, przyciągnąłby w normalnych warunkach tłumy. Jednakże zgromadzenie na stadionie pięćdziesięciu tysięcy ludzi było niemożliwe ze względu zarówno na ograniczenia czasowe, jak i budżetowe. "Zatrudniliśmy trzy tysiące pięciuset statystów oraz wykorzystaliśmy tysiąc dwieście tekturowych makiet, resztę komputerowo wykreował Sony Imageworks." Przy tym, scena filmowana w Central Parku, wydaje się być drobnostką, ale nawet Sony Pictures Imagework, nie mogło nic poradzić na falę upałów, która nawiedziła Manhattan oraz na rzeszę oddanych i niezłomnych fanów, którzy skutecznie uniemożliwiali Segalowi nakręcenie tej sceny. "Zużyliśmy w niej wszystkie zapasowe kostiumy. Już po kilku chwilach od założenia były przemoczone. Była to bardzo prosta scena, ale co prawdopodobnie Jack i Adam wam potwierdzą, musieli przy jej kręceniu stracić przynajmniej około dwunastu funtów."
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.